Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Αφιέρωμα HIV/AIDS :Διαλεχτοί και ζουμεροί μύθοι για το AIDS

Την επόμενη φορά που κάποιος εξυπνάκιας σας πουλήσει μούρη ότι το HIV δεν προκαλεί AIDS, θα έχετε ατράνταχτα επιχειρήματα για να τον βάλετε στη θέση του...
ΜΥΘΟΣ
Κανένας επιστήμονας δεν έχει δει τον ιό HIV.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ο ιός έχει φωτογραφηθεί πολλές φορές από ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και απομονώνεται από ιστούς οροθετικών.

(βλ. Transplantation 2006 Sep 27;82 (6):788-93; Science. 1988 Jan 15;239 (4837):295-7; J Virol. 1989 May;63 (5):2118-25; J Virol. 1987 Feb;61 (2):570-8;J Exp Med. 1988 Apr 1;167 (4):1428-41; J Virol. 1990 Feb ;64 (2):864-72; Nature.;328 (6128):348-51; Nature. 2002 May 2;417 (6884):95-8; J Immunol. 1988 Feb 15;140 (4):1117-22)
ΜΥΘΟΣ
Δεν υπάρχει AIDS στην Αφρική. Το AIDS είναι απλώς ένα καινούργιο όνομα για αρρώστιες που υπήρχαν εκεί από παλιά.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Οι παθήσεις (απίσχνανση, διάρροιες, φυματίωση) που εμφανίζονται όταν έχει εγκατασταθεί το AIDS και έχει καταστραφεί το ανοσοποιητικό σύστημα όντως προϋπήρχαν στην Αφρική. Όμως η ψηλή θνησιμότητα από αυτές περιορίζονταν σε ηλικιωμένους, σε όσους υπέφεραν από πείνα ή βρίσκονταν σε τελικά στάδια βαριών νοσημάτων. Τώρα είναι η κύρια αιτία θανάτου σε νεαρά και μεσήλικα άτομα που έχουν προσβληθεί από τον ΗIV. Υπάρχει όχι μόνον άμεση συσχέτιση ανάμεσα στην εμφάνισή τους και την οροθετικότητα, αλλά και πολύ μεγαλύτερα ποσοστά εμφάνισής τους σε οροθετικούς απ’ ό,τι στον γενικό πληθυσμό (UNAIDS, 2000, Ackah et al. Lancet 1995; 345:607, Taha et al. Pediatr Infect Dis J 1999;18:689).
ΜΥΘΟΣ
O HIV δεν μπορεί να προκαλέσει AIDS γιατί οι ερευνητές δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς ο HIV καταστρέφει το ανοσοποιητικό σύστημα. 
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Οι ερευνητές ξέρουν καλά τον τρόπο με τον οποίο καταστρέφονται τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος από τον HIV. Παρ’ όλα αυτά η κατανόηση της παθογένεσης μιας νόσου σε επίπεδο κυττάρων δεν είναι προαπαιτούμενη για να αναγνωρίσουμε το αίτιό της. Οι περισσότερες παθήσεις έγιναν γνωστές σε μια εποχή όπου οι γνώσεις για το τι προκαλούν τα μικρόβια στα προσβεβλημένα κύτταρα δεν ήταν δυνατόν να υπάρχουν. Η Yersinia Pestis που προκαλεί την πανούκλα πιστοποιήθηκε ως αιτιολογικός παράγοντας το 1894. Το Mycobacetrium Tuberculosis που προκαλεί τη φυματίωση, το 1882.
Για να μάθουμε τι συμβαίνει στα κύτταρα χρειάζεται η νόσος να προσβάλλει πειραματόζωα που θα τα μελετήσουμε στο εργαστήριο. Αν η νόσος δεν προσβάλλει άλλα είδη εκτός από τον άνθρωπο, θα έπρεπε να μολύνουμε ανθρώπους για να δούμε τι συμβαίνει, πράγμα που δεν είναι ηθικώς επιτρεπτό. Έτσι για παράδειγμα δεν είναι γνωστό ακριβώς πως δρουν τα μικρόβια στη φυματίωση ή στην ηπατίτιδα Β. Με τη λογική των αρνητών του HIV, θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι το M. Tuberculosis δεν προκαλεί τη φυματίωση και ότι ο ιός της ηπατίτιδας Β δεν πειράζει το συκώτι. 
ΜΥΘΟΣ
Το ΑΖΤ και τα υπόλοιπα αντιρετροϊικά φάρμακα προκαλούν το AIDS, όχι ο HIV.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων με AIDS δεν έχουν πάρει ποτέ αντιρετροϊικά φάρμακα, τόσο σήμερα στον Τρίτο Κόσμο όσο και στη Δύση πριν την έγκριση του ΑΖΤ το 1987. Το AIDS προϋπήρχε των φαρμάκων.
Τα αντιρετροϊικά μπορούν να έχουν παρενέργειες, αλλά δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη ότι προκαλούν καταστροφή του ανοσοποιητικού συστήματος, που είναι η τυπική βλάβη που χαρακτηρίζει το AIDS. Αντιθέτως υπάρχουν αμέτρητες αποδείξεις ότι σε άτομα με σοβαρή βλάβη του ανοσοποιητικού συστήματος από τον ιό HIV, η λήψη αντιρετροϊικών φαρμάκων βελτίωσε θεαματικά τις βλάβες, επανέφερε σε σημαντικό βαθμό την ανοσία και παρέτεινε την επιβίωση.
(βλ. CDCHIV AIDS Surveillance Report 1999;11[2]:1; Palella et al. NEJM 1998;338:853; Mocroftet al. Lancet 1998;352:1725; Mocroft et al. Lancet 2000;356:291; Vittinghoff et al. J Infect Dis1999;179:717; Detels et al. JAMA 1998;280:1497; de Martino et al. JAMA 2000;284:190;CASCADE CollaborationLancet 2000;355:1158; Hogg et al. CMAJ 1999;160:659; Schwarcz et al.Am J Epidemiol 2000;152:178; Kaplan et al. Clin Infect Dis 2000;30:S5; McNaghten et al. AIDS1999;13:1687; Porter K et al 2003; Lancet 362 (9392), 1267-74; Mocroft A et al 2000; Lancet 356 (9226), 291-6 ; McNaghten AD et al 1999; AIDS 13(13), 1687-95)
ΜΥΘΟΣ
Παράγοντες που σχετίζονται με την συμπεριφορά όπως poppers και πολλοί σεξουαλικοί σύντροφοι προκαλούν το AIDS.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Οι παραπάνω παράγοντες προϋπήρχαν για πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση του AIDS. Πολλές μακροχρόνιες μελέτες έχουν δείξει ότι ανάμεσα σε ομάδες που έχουν ως κοινά χαρακτηριστικά τη λήψη poppers και πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους, AIDS εμφανίστηκε μόνον σε όσα άτομα είχαν μολυνθεί από τον HIV, πράγμα που σημαίνει ότι αιτία του AIDS ήταν ο HIV και όχι στοιχεία της συμπεριφοράς (βλ. Schechter et al. Lancet 1993;341:658, Vermund et al. NEJM 1993;328:442, Des Jarlais et al. J Acquir Immune Defic Syndr 1993;6:820). 
ΜΥΘΟΣ
Η κατανομή του AIDS στον πληθυσμό δείχνει ότι ο HIV δεν είναι αιτία του AIDS. Γυναίκες και ετεροφυλόφιλοι έχουν χαμηλά ποσοστά εμφάνισης AIDS. 
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Στις περισσότερες δυτικές χώρες η επιδημία άρχισε από ομοφυλόφιλους άνδρες και σε μικρότερο βαθμό από χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών. Λόγω του τρόπου ζωής πολλών ομοφυλόφιλων (περιστασιακοί, εναλλασσόμενοι σεξουαλικοί σύντροφοι) από στατιστικούς και μόνο λόγους είναι πιθανότερο να συναντήσει κάποιος ομοφυλόφιλος τον HIV παρά ένας ετεροφυλόφιλος.
Ο ιός όμως δεν έχει κάποια ιδιαίτερη προτίμηση σε φύλα ή σε σεξουαλικό προσανατολισμό, ούτε υπάρχουν στεγανά. Σε όλο τον κόσμο καταγράφεται μια συνεχής αύξηση των μολύνσεων σε ετεροφυλόφιλους άντρες και σε γυναίκες. Στην Αφρική, όπου η διάδοση του HIV γίνεται κυρίως με την ετεροφυλόφιλη σεξουαλική επαφή, σε πολλές χώρες οι γυναίκες οροθετικές είναι περισσότερες από τους άνδρες. Στην Ασία η διάδοση γίνεται κυρίως με ετεροφυλόφιλη σεξουαλική επαφή και με χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών (βλ. UNAIDS 2006). Στην Ελλάδα το 30% των νέων μολύνσεων συμβαίνουν σε ετεροφυλόφιλους και το 17% σε γυναίκες (ΚΕΕΛΠΝΟ 2007). 
ΜΥΘΟΣ
Ο HIV δεν μπορεί να προκαλεί AIDS γιατί ο οργανισμός παράγει αντισώματα εναντίον του.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ο HIV μεταλλάσσεται συνεχώς μέσα στον οργανισμό με αποτέλεσμα να ξεφεύγει από το ανοσοποιητικό σύστημα το οποίο χρειάζεται χρόνο για να αναπτύξει αντισώματα. Μέχρι να αναπτυχθούν αρκετά αντισώματα κατά μιας νέας μορφής του ιού, ο ιός έχει ήδη μεταλλαχθεί (Levy.Microbiol Rev 1993;57:183).
Εκτός από τον HIV υπάρχουν και άλλοι ιοί που παραμένουν παθογόνοι παρότι ο οργανισμός παράγει αντισώματα εναντίον τους. Ο ιός της παρωτίτιδας μπορεί να παραμένει μέσα σε κύτταρα του εγκέφαλου, προκαλώντας σοβαρή νευρολογική βλάβη. Ο κυτταρομεγαλοϊός και ο ιός του έρπητα (απλού και ζωστήρα) μπορεί να ενεργοποιηθούν μετά από χρόνια, ακόμη και αν υπάρχουν αντισώματα. 
ΜΥΘΟΣ
Ο HIV δεν προκαλεί AIDS γιατί πολλοί άνθρωποι με τον HIV δεν έχουν εμφανίσει AIDS. 
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η μόλυνση από τον HIV έχει μακριά πορεία που δεν είναι ίδια σε όλους τους ανθρώπους. Η μέση περίοδος από την μόλυνση με τον HIV ως την εμφάνιση συμπτωμάτων AIDS είναι περίπου 10 χρόνια (αν μείνει χωρίς θεραπεία) (βλ. Alcabes et al. Epidemiol Rev 1993;15:303).



Όπως συμβαίνει σε πολλές παθήσεις, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την πορεία της λοιμώξεως από τον HIV. Αυτές είναι η ηλικία, γενετικές διαφορές ανάμεσα στα άτομα, το είδος του ιού με το οποίο έχει προσβληθεί κανείς (το πόσο επιθετικός είναι), καθώς και η επιμόλυνση με άλλα μικρόβια. (βλ. EvansYale J Biol Med 1982;55:193; LevyMicrobiol Rev1993;57:183; FauciNature 1996;384:529).
ΜΥΘΟΣ
Το τεστ αντισωμάτων για τον HIV δεν είναι αξιόπιστο. Δεν μετριέται απευθείας ο ιός.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η διάγνωση μιας παθήσεως βάσει της υπάρξεως αντισωμάτων ειδικών γι’ αυτήν δεν είναι αποκλειστικότητα του HIV/AIDS, αλλά χρησιμοποιείται ευρύτατα στην ιατρική για ένα πλήθος παθήσεων. Βασίζεται στη λογική ότι αν το ανοσοποιητικό σύστημα έχει αναπτύξει ειδικά αντισώματα για ένα μικρόβιο, προφανώς το μικρόβιο αυτό θα έχει μπει στον οργανισμό. Τα τεστ αντισωμάτων είναι πολύ πιο αξιόπιστα από κάθε άλλο τεστ για διάγνωση μολυσματικής νόσου τόσο στην ευαισθησία (να θετικοποιείται μόνον σε μολυσμένους ασθενείς) όσο και σε εξειδίκευση (να βγαίνει αρνητικό όταν οι εξεταζόμενοι δεν πάσχουν από την εξεταζόμενη νόσο). Τα υπάρχοντα τεστ αντισωμάτων για τον ΗIV έχουν ευαισθησία και εξειδίκευση πάνω από 98% και θεωρούνται εξαιρετικά αξιόπιστα. (βλ. Sloand et al. JAMA 1991;266:2861; Ιδιαίτερα το: "HIV ASSAYS: OPERATIONAL CHARACTERISTICS", World Health Organization, 2004).
Το γενετικό υλικό του ιού (στην πράξη ο ίδιος ο ιός) μπορεί να μετρηθεί στα σωματικά υγρά ενός μολυσμένου ατόμου με το τεστ «ιικού φορτίου» το οποίο λόγω κόστους δεν είναι η πρώτη εξέταση διάγνωσης, αλλά γίνεται μόνο σε όσους διαγνωστούν μολυσμένοι για τον ΗIV. Το τεστ ιικού φορτίου έχει επιβεβαιώσει την ακρίβεια των τεστ αντισωμάτων (βγαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα θετικά ή αρνητικά στο ίδιο άτομο). (βλ. Jackson et al. J Clin Microbiol 1990;28:16; Busch et al.NEJM 1991;325:1; Silvester et al. J Acquir Immune Defic Syndr Hum Retrovirol 1995;8:411;Urassa et al. J Clin Virol 1999;14:25; Nkengasong et al. AIDS 1999;13:109; Samdal et al. Clin Diagn Virol 1996;7:55;).
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...