έπεφτες σε τουρίστρια.
Πήδαγες την τουρίστρια, χαιρόσουν εσύ, χαιρόταν κι αυτή, χεστήκατε και οι δύο αν ίσχυε το λάικ ή όχι. Κι ύστερα ήρθε το Facebook, κι εσύ σταμάτησες να ξεροσταλιάζεις με σαγιονάρα στην Ηρώδου Αττικού (ή στο πάρκο του Ζαππείου, Σάββατο βράδυ, αν είσαι σαν κι εμένα, μερακλής βιντιάδης) για να πηδήξεις.
Απλώς σέρφαρες με τις ώρες στο δίκτυο και χτύπαγες λάικ σε κάποιον, κάθε φορά που σου γυάλιζε το μάτι, προκειμένου να τον κάνεις να νιώσει έξυπνος για την παπαριά που είχε ποστάρει, μπας και βρεθείτε και φασωθείτε. Οκέι, ενίοτε χτύπαγες ή χτυπάς λάικ και σε πραγματικά έξυπνα ποστ, που είχαν ή έχουν κάτι να πουν. Ωστόσο, αυτά είναι τόσο σπάνια, όσο σπάνιο είναι να θυμάσαι πώς ακριβώς λέγεται αυτός που ξυπνάει δίπλα σου στο κρεβάτι έπειτα από ένα μεθυσμένο βράδυ στα μπουζούκια. Το πρόβλημα που δημιουργείται, όμως, στη νέα ψηφιακή εποχή είναι ότι, ενώ στο διαδίκτυο αναπαράγουμε όλη την κατινιά που μας χαρακτηρίζει ως είδος, αυτή η κατινιά πλέον καταγράφεται κι έχει μάρτυρες όλον τον κόσμο.
Γιατί το ξελάικ ανάμεσα σ’ εσένα και το μούργο που ξύπνησε λιώμα δίπλα σου είναι μια υπόθεση που συμφέρει και τους δύο σας να την ξεχάσετε όσο πιο σύντομα γίνεται – στο κάτω κάτω, δε θα τη μάθει και κανείς. Το ξελάικ, όμως, στο Facebook κοινοποιείται αμέσως σε όλον τον ντουνιά που έχει συνδέσει το προφίλ του μαζί σου. Σαν να τρως χυλόπιτα και σε χρόνο μηδέν να έχουν ενημερωθεί για αυτήν ακόμα και στους Λειψούς, και να γελάνε με την πάρτη σου τη λειψή, με αποτέλεσμα την πρόκληση μίας ακόμα νεύρωσης που έρχεται να προστεθεί σε αυτές που ήδη έχεις: το αταβιστικό, πλέον, άνοιγμα του Facebook, με το που θα ξυπνήσεις, σχεδόν ταυτόχρονα με την προετοιμασία του καφέ σου, για να δεις πόσα λάικ και πόσα ξελάικ σού έκαναν. Έτσι, πλέον, αναμετράσαι με την κοινωνική σου αναγνωρισιμότητα και την κρεβατική σου αξιογαμησιμότητα μέσω της διαδικτυακής αποδοχής ή της απόρριψης από αγνώστους, με τους οποίους ούτε καν πάρθηκες, για να έχεις, τουλάχιστον, να λες ότι συνέβη μαζί τους κάτι που ήταν άξιο λόγου και ξεμαλλιάσματος. Πόσο λογικό είναι να περηφανεύεσαι για την αποδοχή, μέσω ενός λάικ, από ανθρώπους που πιθανότατα στο χαρίζουν επειδή έχουν ξεφύγει από την προσοχή του φύλακα και χρησιμοποιούν τον υπολογιστή των γραφείων του ψυχιατρείου στο οποίο νοσηλεύονται;
Όσο λογικό είναι να απογοητεύεσαι από το ξελάικ ενός 15άχρονου, εθισμένου στο τοπεξάν (για να του φύγουν τα σπυριά από τη μούρη), που μπαίνει στο δίκτυο χρησιμοποιώντας σαν άβαταρ το όνομα ενός διασήμου. Κι όσο, επίσης, λογικό είναι το να κάνεις εσύ, λάικ ή ξελάικ, σε ποσταρίσματα απέραντης σοφίας τύπου «τζίκι τζίκι τζίκι, γαμάει το τζατζίκι», επειδή εκείνη την ώρα κωλοβαρούσες στο γραφείο ή βρισκόσουν στην πέμπτη βότκα.
Υπήρχε κάποτε, όπως σου είπα και στην αρχή, μια παλιά, γλυκιά, ήρεμη (περίπου) εποχή, που, όταν βαριόσουν και είχες και ορμονικές αντάρες, τραβούσες μια μαλακία και ξεχαρμάνιαζες. Το πρόβλημα ξεκίνησε από τη στιγμή που το πληκτρολόγιο έγινε υποκατάστατο του πουλιού σου κι άρχισες να το παίζεις μανιωδώς.
Πώς να εκτονωθείς πλέον, όταν μια ανακουφιστική χαρά, αυτή του να τελειώσεις (όπως συμβαίνει όταν χαϊδεύεις παλινδρομικά τον Γιακουμή σου, άμα δεν έχεις πρόβλημα πανωσηκώματος), την υποκαθιστάς με τη νεύρωση του ανίκανου, ο οποίος, αντί να κάνει κάτι για να του σηκωθεί, να πάει σε ένα γιατρό, βρε αδερφέ, το καπελώνει, ζουλώντας με μανία το πλήκτρο. Πάνω στο λάικ ή στο ξελάικ. Διανύοντας σε ιντερνετικό μηδενικό χωρόχρονο την απόσταση ανάμεσα στο άι λάικ και το άι μωρή λάικα. Συνδέοντας το ασήκωτο πουλί του με τα ασήκωτα όλων των υπολοίπων, σε μια μοναδική οικουμενική σύνδεση σωματικής και πνευματικής αγαμίας, που μετατρέπει το «δε γαμείς που δε γαμείς, δεν πας για ψάρεμα;» σε «δε γαμείς που δε γαμείς, χτύπα μου πλήκτρο ότι σ’ αρέσει που δε γαμώ κι εγώ, για να μη νιώθω μόνο και ανάπηρο».
