τιμωρήσουν την διαπλοκή, τις μίζες, τα σκάνδαλα και κυρίως το σύνταγμα που προστατεύει τους πολιτικούς και μας έφερε ως εδώ.
Και όλα αυτά για μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που είχε ο καθένας από αυτούς τους 8, από μια θέση στο δημόσιο ή μια θέση ναυάρχου έως και ένα φορτηγό αμμοχάλικο που υποσχέθηκε ο τάδε βουλευτής εάν εκλεγεί.
Όλα αυτά τα αναφέρω επί της ευκαιρίας του ντοκιμαντέρ deptocracy. Μίας αξιόλογης προσπάθειας, βασισμένης στο κλίμα των μεγάλων αμερικάνικων αδελφών του που ασχολείται με το εάν ένα χρέος μπορεί να χαρακτηριστεί απεχθές ή όχι και γιατί. Παρόλη την φιλότιμη προσπάθεια πέφτει σε δύο σοβαρά σφάλματα.
Σφάλμα πρώτο: Συγκρίνει το χρέος του Ιράκ και άλλων καθεστώτων με το ελληνικό. Στην πρώτη περίπτωση το χρέος δημιουργήθηκε από δικτάτορα (Σαντάμ) και πράγματι δεν ρωτήθηκε ο λαός, έτσι τα δάνεια πήγαν λογικά σε παλάτια και άλλες σπατάλες. Στην ελληνική περίπτωση ο λαός ρωτήθηκε καμιά δεκαριά φορές σε 30 χρόνια και απάντησε τρανταχτά ότι συμφωνεί με την δημοσιονομική ή όποια άλλη πολιτική του δικομματισμού. Τα στοιχεία του χρέους ήταν δημοσιευμένα και ελεύθερα σε έλεγχο ανά πάσα στιγμή από τους πολίτες ή τους ‘’εκπροσώπους’’ μας βουλευτές. Επομένως όλοι γνώριζαν την πορεία του χρέους όλα αυτά τα χρόνια αλλά όλοι προτίμησαν να σιωπήσουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Έτσι όλοι περνούσαμε καλά ή σχετικά καλά. Φωνές που προειδοποιούσαν για πορεία προς την καταστροφή χαρακτηρίζονταν γραφικές απο αυτούς που ουρλιάζουν σήμερα για το χρέος.
Σφάλμα δεύτερο: Δεν δίνει την λύση και δεν εξηγεί το μετά. Οπότε ας εξηγήσουμε το τώρα για να δούμε και το μετά. Σήμερα το 90% των βασικών αναγκών σε τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης (πετρέλαιο κλπ) εισάγεται. Έχουμε ακριβό ευρώ αλλά φθηνές εισαγωγές. Έτσι με τις ανοιχτές τραπεζικές πιστώσεις οι μεγαλέμποροι εισάγουν όλα τα αγαθά για την επιβίωση του λαού. Όταν συμβεί το αντίθετο και πάμε σε φθηνή δραχμή, τότε θα φθηνύνουν οι εξαγωγές και θα ακριβύνουν οι εισαγωγές. Έτσι και με κομμένη την τραπεζική πίστωση, λόγω προφανούς κατάρρευσης των τραπεζών θα είναι αδύνατες και πανάκριβες οι εισαγωγές. Ωραία θα πει κάποιος ας μην εισάγουμε και ας τραφούμε μόνοι μας. Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα μας. Η κλισέ φράση ‘’καταστροφή του παραγωγικού ιστού’’ σημαίνει απλά ότι δεν υπάρχουν αγρότες και καλλιέργειες να μας θρέψουν. Και δεν υπάρχουν γιατί οι αγρότες έχουν γίνει δημόσιοι υπάλληλοι και μαγαζάτορες – μεταπωλητές εισαγόμενων προϊόντων.
Σε αυτό που συμφωνώ απόλυτα με το ντοκιμαντέρ, από την άλλη, είναι ότι το πρόβλημα του χρέους φαίνεται άλυτο αυτή την στιγμή. Αλλά όχι μόνο για εμάς, για όλο τον πλανήτη, συμπληρώνω. Εμείς βγήκαμε στην βιτρίνα λόγω ανεπάρκειας πολιτικού προσωπικού και μόνο. Σιγά σιγά θα μας κάνουν παρέα και άλλες μικρές ή μεγάλες οικονομίες λόγω αλληλεπιδράσεων γιγαντώνοντας το πρόβλημα. Η τελική λύση θα είναι τύπου σεισάχθειας, το έχουμε ξαναγράψει δεκάδες φορές, με αμοιβαίες διαγραφές χρεών και φορολόγηση του αποταμιευμένου πλούτου υπέρ των κυβερνήσεων. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν αξία τα εναπομείναντα χρήματα των υπερ-πλούσιων, διαφορετικά θα είναι ένα μάτσο κουρελόχαρτα - βασική αρχή της οικονομίας.
ΠΗΓΗ
