γενικά υπάρχει μια συμπάθεια. Αυτό κυρίως λόγω του μη βίαιου χαρακτήρα των συγκεντρώσεων. Από τον απλό πολίτη έως τον διακεκριμένο αρθρογράφο, όπως βλέπω στο διαδίκτυο, αρέσει αυτή η εικόνα του Συντάγματος.
Ωστόσο, πολλοί από αυτούς δεν συμμετέχουν. Κεντρικός τους άξονας είναι ότι «δεν υπάρχουν αιτήματα». Ορθώς αναρωτιέται κάποιος «τι θα πετύχεις χωρίς συγκεκριμένους στόχους;». Λογική η απορία, αλλά εσφαλμένη τελικά, καθώς όταν δεν έχεις πάρει μέρος στις συνελεύσεις που γίνονται, δεν είναι δυνατόν να λες «πως δεν υπάρχουν αιτήματα». Ίσως βέβαια κυριαρχεί η απαισιοδοξία, αλλά κι αυτή με την σειρά της είναι λάθος.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με συγκέντρωση χιλιάδων διαφορετικών ανθρώπων. Ο καθένας με την δική του ιδεολογική ταυτότητα. Μπορεί να κατεβαίνουν και κάποιοι που κυνηγάνε όποιον έχει σκούρο χρώμα, όμως θα κατέβει και ο αναρχικός για συζήτηση και όχι ως «μπαχαλάκιας» που προβάλλεται. Υπάρχουν και αυτοί εκεί, παρά την εικόνα που δημιουργούν τα ΜΜΕ. Οι περισσότεροι συγκεντρωμένοι είμαστε απόλυτα πολιτικοποιημένοι, όμως έχουμε κατέβει στην πλατεία ενωτικά, χωρίς ταμπέλες.
Εσείς λοιπόν που κάνετε κριτική, πρέπει να μάθετε πως η Δημοκρατία δεν αγοράζεται σε πολιτικά «fast food». Από που κι ως που θέλετε ικανά αιτήματα για άμεση διακυβέρνηση ή- έστω- άμεση διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού; Αυτό που ζητάτε είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με την συμπάθειά σας στους ακομμάτιστους. Τέτοιες λύσεις που θέλετε έχουν τα κόμματα. Και τέτοιες λύσεις, έχουμε δει πως είναι ανεφάρμοστες.
Σαν «Αγανακτισμένος», λοιπόν, έχεις τη δυνατότητα να πάρεις μικρόφωνο, να εκθέσεις την άποψή σου, να προτείνεις λύσεις κατά τη δική σου γνώμη, να συνδιαμορφώσεις απόψεις, να προκαλέσεις πολιτικό ερέθισμα στον απολιτίκ, να ενεργοποιήσεις και να ενεργοποιηθείς παραπάνω. Μιλάς σε χιλιάδες που ακούν και έχουν στραμμένη την προσοχή σε' σένα και σε αυτά που θα πεις.
Σε χιλιάδες, που και να διαφωνούν, θα σε σεβαστούν σε αντίθεση με τα τηλεοπτικά δελτία που δεν σε αφήνουν να μιλήσεις αν ποτέ σε καλέσουν και παρακολουθείς την ίδια στιγμή ένα "τηλεοπτικό κοινοβούλιο", με τον κάθε ένα να βγάζει την δική του απολιτίκ –συμφεροντολογικότατη- κραυγή. Είτε είναι πανελίστας μεγαλοδημοσιογράφος είτε (α)πολιτικός.
Έλα στο Σύνταγμα. Μην είσαι παρτάκιας και περιμένεις να αλλάξουν την κατάσταση προς το καλύτερο οι άλλοι για' σένα. Με αυτό τον τρόπο δεν είσαι υπερ της Δημοκρατίας, αλλά της πάρτης σου. Και επιπλέον, πως ζητάς Δημοκρατία όταν δεν σε ενδιαφέρει η συμμετοχή σε αυτή;
Επομένως, τα αρχικά βήματα για να μπούμε σε ένα «δρόμο προς την Δημοκρατία» είναι τα εξής: Συμμετοχή, σεβασμός στο διαφορετικό, συζήτηση, αυτοκριτική και τέλος, κριτική. Χωρίς συμμετοχή βέβαια, όλα τα υπόλοιπα είναι άχρηστα.
Όσοι ζητάτε άμεση (δηλαδή βίαιη) αλλαγή πολιτικού σκηνικού, ζητάτε ένοπλη επανάσταση. Δεν γίνεται κάτι τέτοιο με άλλους τρόπους. Και αυτό είναι κάτι εκτός της «ατζέντας» συζητήσεων των «Αγανακτισμένων».
Η συμμετοχή και όσα έπονται αυτής, είναι το κέρδος του κάθε ενεργού «Αγανακτισμένου».
Του Νίκου Σασόπουλου, φοιτητή Γεωλογίας
