Πριν από 12 χρόνια, η κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή πρόγραμμα για τη διάσωσή του. Ο Μπιλ Κλίντον προειδοποιούσε τότε ότι η ρύπανση έχει κάνει στο μαυσωλείο «ό,τι απέτυχαν να κάνουν 350 χρόνια πολέμων, εισβολών και φυσικών καταστροφών».
Το 1998, όταν το λευκό μάρμαρο του μνημείου άρχισε να κιτρινίζει, σήμανε συναγερμός. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας έδωσε εντολή να επενδυθούν πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ στην αποκατάστασή του. Παράλληλα, περιβαλλοντικές οργανώσεις κινητοποιήθηκαν με στόχο τον περιορισμό της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στην Αγκρα, όπου πολλοί όμιλοι διατηρούν εργοστάσια και βιοτεχνίες.
Η κυκλοφορία των οχημάτων απαγορεύτηκε σε απόσταση 500 μέτρων από το κτηριακό συγκρότημα, τα ντιζελοκίνητα ταξί αντικαταστάθηκαν από καθαρότερα οχήματα προκειμένου να μειωθούν οι εκπομπές επικίνδυνων ρύπων, ενώ στην περιοχή τοποθετήθηκε οθόνη, στην οποία αναγράφονται τα επίπεδα νέφους.
Μόλις 12 χρόνια αργότερα ωστόσο, αποδεικνύεται ότι οι πρωτοβουλίες αυτές απλώς καθυστέρησαν το αναπόφευκτο: τα επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης όχι απλώς δεν μειώθηκαν, αλλά αυξήθηκαν, όπως καταδεικνύουν τα αποτελέσματα μελέτης που εκπονήθηκε για λογαριασμό της κυβέρνησης.
Στο διάστημα αυτό η πόλη της Aγκρα εξαπλώθηκε, ο πληθυσμός της αυξήθηκε, το ίδιο και τα εργοστάσια. Επιπλέον, η αύξηση του πληθυσμού συνεπάγεται και την αύξηση της ζήτησης νερού, με αποτέλεσμα η στάθμη των υδάτων του ποταμού Γιαμούνα που σχεδόν βρέχει το μνημείο, να πέφτει διαρκώς.
Τα θεμέλια του Taj Mahal είναι ξύλινα και πρέπει να παραμένουν υγρά ώστε να αποφευχθούν τυχόν καθιζήσεις. Εκτός αυτού, το νερό είναι και μολυσμένο εξαιτίας των βιομηχανικών αποβλήτων, αλλά και των αποχετεύσεων που καταλήγουν σε αυτό, φράζοντας πολλές φορές τους υπονόμους κοντά στο σύμπλεγμα. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η παράνομη δόμηση και η απουσία αναπτυξιακού σχεδιασμού επιτείνουν το πρόβλημα.
