Μας δελεάζουν και με μια μικρή περίοδο χάριτος ή μικρού επιτοκίου.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Φυσικά κάποια στιγμή, σε κάποιους... σκεπτόμενους δημιουργήθηκε η απορία:Μα καλά, δεν χάνουν έτσι οι τράπεζες; Αν όλοι κάνουν τη διαδικασία, έστω και για ένα χρόνο να μη πληρώνει τόκους ο δανειολήπτης, όλο και κάτι κερδίζει, άρα χάνει η τράπεζα.
Επίσης συμφέρει στις τράπεζες να επιδοθούν στην αρπαγή πελατών μεταξύ τους; Όχι φυσικά.
Την απορία μου την έλυσε φίλος τραπεζικός:
Υπόθεση μελέτης:
Εστω ότι έχουμε 5 ανθρώπους με πιστωτικές κάρτες, τον Α, Β, Γ, Δ, Ε.
Ο καθένας από αυτούς έχει από 5 πιστωτικές κάρτες στην Abank, Bbank, Cbank, Dbank, Ebank και χρωστάει από 1.000 ευρώ στην καθεμιά. Και αρχίζει να μην πληρώνει.
Είναι σχετικά ασύμφορο για την κάθε τράπεζα, να κυνηγήσει 5 διαφορετικούς πελάτες για απαίτηση 1.000 ευρώ από τον καθένα.
Με τη μέθοδο όμως της μεταφοράς υπολοίπου, κατά μέσο όρο, καταλήγουμε σε ένα σχήμα όπου ό Α έχει συγκεντρώσει όλες τις οφειλές (5.000 ευρώ) στην Abank, ο Β 5.000 στη Bbank και πάει λέγοντας.
Μόλις λοιπόν κάποιος σταματάει να πληρώνει, πλέον συμφέρει στην τράπεζα να κάνει μια φορά τα δικαστικά έξοδα για να κυνηγήσει ολόκληρο το πεντοχίλιαρο.
Καταλάβατε τώρα;
