Και ενδόμυχα όλους μα τρομάζει αυτή η απανθρωπιά και αυτός ο ανελέητος άτυπος εμφύλιος που έχει ξεσπάσει ανάμεσά μας.
Βλέπω καθημερινά την κατάθλιψη στα πρόσωπα των συνανθρώπων μου. Είτε είναι λευκοί, μαύροι ή κίτρινοι.
Βλέπω την τυφλή γιαγιά που πια δεν την περνάει κανένας από τα φανάρια και οι οδηγοί τη βρίζουν γιατί «τολμά» να περάσει από την «πίστα αγώνων».
Βλέπω τα βουνά από σκουπίδια και τα αδέσποτα να ψάχνουν μέσα από αυτά.
Βλέπω ζώα νεκρά στους δρόμους και αναρωτιέμαι που είναι ο Ελληνας που ήξερα.
Βλέπω τον εργαζόμενο που τρέμοντας μη χάσει τη δουλειά του να σκύβει στα πόδια του «αφέντη-εργοδότη» και να δέχεται τα πάντα αμίλητος.
Βλέπω οικογένειες και συντροφικές σχέσεις να διαλύονται γιατί πια δεν υπάρχει υπομονή και κουράγιο να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα.
Βλέπω τα παιδιά να ρωτούν τους γονείς τους τι είναι «αγάπη» και οι γονείς να τρέμουν να απαντήσουν γιατί το έχουν και οι ίδιοι ξεχάσει.
Βλέπω νέα παιδιά να σκέφτονται το μέλλον τους, ψάχνοντας διεξόδους μέσα στο αδιέξοδο.
Βλέπω τους πολιτικούς, πλουσιότερους από τους πιο πλούσιους, ασκώντας το ευγενές επάγγελμα της «κοροϊδίας».
Βλέπω να διαλύουν τη χώρα μου…
Αναγνώστης
