Ένας ακόμα λόγος ν' αφήσουμε προσωπικά πάθη, θυμούς και ματαιοδοξία, είναι ότι πλησιάζουν Χριστούγεννα. Έστω για λίγες ημέρες, ας σκεφτόμαστε θετικά. Ας είμαστε αισιόδοξοι, με... χαμόγελο. Πάντα όταν ξεκινάμε την ημέρα μας να κοιτάμε προς τα κάτω. Αυτά που εμείς έχουμε και θεωρούμε δεδομένα με το που ξυπνάμε, κάποιος δεν τα έχει. Αν είμαστε εμείς κατσούφηδες και μέσα στην γκρίνια, είναι και πρόκληση για Όποιον... παρακολουθεί από εκεί ψηλά. Θα πρέπει να αναζητάμε το κάτι παραπάνω στη ζωή μας, φυσικά, για να δούμε πόσο αξίζουμε, αλλά να μπορούμε να περάσουμε καλά και με ταλίγα.
Και μια ιστορία που "δένει" και τη θεωρώ εξαιρετική ως προς τον συμβολισμό:
Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε:
“Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’ που υπάρχουν μέσα σε όλους μας.
Ο ένας είναι το Κακό.
– Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό.
– Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, ο ανθρωπισμός, η συμπόνοια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια.”
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: “Ποιος λύκος νικάει παππού;”
Ο γέρο- Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά... “Αυτός που ταΐζεις"
