«Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα είναι πως δεν αρκεί να μιλήσει κανείς σε...
οποιονδήποτε φίλο του – πρέπει να είναι ο καλύτερος», λέει ο επικεφαλής ερευνητής Dr. Ryan Adams, επίκουρος καθηγητής Παιδιατρικής στο Ιατρικό Κέντρο του Νοσοκομείου Παίδων του Cincinnati. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε παιδιά, αλλά οι ερευνητές εκτιμούν πως τα ευρήματά της ισχύουν και για τους εφήβους και τους ενήλικες.
Όπως αναφέρουν τα "Νέα", ο Dr. Adams και οι συνεργάτες του ζήτησαν από 103 παιδιά ηλικίας 10 έως 12 ετών να συμπληρώνουν καθημερινά, επί τέσσερις μέρες και πέντε φορές την ημέρα, ένα ημερολόγιο, βαθμολογώντας πώς ένιωθαν για ό,τι τους είχε συμβεί τα τελευταία 20 λεπτά, αλλά και για τον εαυτό τους. Η βαθμολόγηση γινόταν σε μία κλίμακα από 1 (πολύ καλά) έως 7 (πάρα πολύ άσχημα).
Έγραφαν, επίσης, εάν την ώρα που συνέβαινε οτιδήποτε ήταν μόνα ή με τους γονείς, τα αδέλφια, τον καλύτερο φίλο τους κ.λπ. και μετρούσαν και τα επίπεδα της κορτιζόλης, της ουσίας του στρες.
Έτσι διαπίστωσαν πως η παρουσία του «κολλητού» τους, περισσότερο απ' ότι αυτή οποιουδήποτε άλλου, περιόριζε δραστικά τις σωματικές επιδράσεις των αρνητικών εμπειριών τους, με αποτέλεσμα να παράγουν λιγότερη κορτιζόλη. Ταυτοχρόνως, τα έκανε να νιώθουν καλύτερα για τον εαυτό τους. Όταν κανένας φίλος τους δεν βρισκόταν δίπλα τους στη διάρκεια στρεσογόνων γεγονότων, τα επίπεδα της κορτιζόλης τους εκτοξεύονταν στα ύψη, ενώ η αυτοεκτίμησή τους καταποντιζόταν.
