Στίβεν Κινγκ και μια Ζυράνα Ζατέλη (κάνουν συνδυασμό κοκτέιλ-μπόμπα χαρακίρι).
Πάω στον κύριο που μου κληρώθηκε να με εξυπηρετήσει. Βλέπει τα χαρτιά από την προηγούμενη δουλειά μου και τον πιάνει έρωτας. Όχι μ’ εμένα, αλλά με μια συνάδελφό μου από εκεί, που ήταν συμμαθήτριά του και που, αν κρίνω από τον τρόπο που μου μίλαγε γι’ αυτήν, την έβλεπε σαν τη ζωή που δεν έζησα –φορούσε και βέρα στο χέρι. Παίρνω ένα πάκο με χαρτιά, τα υπογράφω και βγαίνω έξω μια δύο φορές, για να βγάλω φωτοτυπία την ταυτότητά μου και να πάω και στην Εθνική να ανοίξω λογαριασμό ώστε να μου βάλουν τα λεφτά, όταν και άμα εγκριθεί η αίτησή μου – που, όπως μου είπε ο παντρεμένος με την κοιλιά αερόσακο, θα το μάθαινα δύο μήνες μετά, που θα συνέχιζα να είμαι άνεργος. Δύο μήνες μετά, που επίσημα συνέχισα να ζω ως άνεργος, παρόλο που εργαζόμουν σαν σκυλί, αλλά δεν πληρωνόμουν, ξαναπάω.
Μπαίνοντας στην αυτοκρατορική επαύλη του ΟΑΕΔ, παρατηρώ για πρώτη φορά μια επιγραφή στην είσοδο που έλεγε, πάνω κάτω, το εξής: «Απαγορεύεται στους επιδοτούμενους από τον ΟΑΕΔ να κάνουν ταξίδι στο εξωτερικό. Οποιαδήποτε έξοδος από τη χώρα ακυρώνει την επιδότησή τους». Πράγμα που μου καίει τον εγκέφαλο, εφόσον εγώ ήδη είχα κάνει ως κριτικός κινηματογράφου δύο ταξίδια (με τα πάντα πληρωμένα, μη φανταστείς, αλλιώς ούτε για τσίχλες δεν είχα πάνω μου) έξω από την Ελλάδα και κανείς δε μου είπε τίποτα, καθώς, αν ταξιδεύεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι τόσο εύκολο και δε σε ελέγχει κανείς, σαν να πηγαίνεις στα Τρίκαλα. Σε απλά ελληνικά, η ηλιθιότητα αυτής της επιγραφής είναι το ότι εσύ είσαι τόσο μαλάκας που θα πας μόνος σου στον ΟΑΕΔ και θα τους πεις ότι ταξίδεψες για να σε ακυρώσουν. Αλλά, επειδή με έκαιγε ο κώλος μου, τους ρώτησα τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Και πήρα για απαντήσεις κάτι μισόλογα, ότι και καλά «πώς είσαι δηλωμένος άνεργος και μου πας Βερολίνο;»
Για να μη στα πολυλογώ, φιλενάδα, η αίτησή μου απορρίφθηκε, επειδή διατηρώ μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών που έχει να συμπληρωθεί από το 2009. Όμως, αφού το διατηρούσα, σημαίνει ότι είμαι επιχείρηση από μόνος μου κι ότι έχω εισοδήματα. Έτσι μου είπε μια κυρία που μου έδωσε την απόρριψη την ώρα που έτρωγε παστέλι και είχε γεμίσει σουσάμια το γραφείο της. Και μπορεί να είχε θεωρητικά δίκιο, αλλά, πρακτικά, για το δικό μου είδος ελεύθερου επαγγελματία, η ύπαρξη μπλοκακίου από μόνη της σήμαινε μηδέν έσοδο και μηδέν επιχείρηση. Επιπλέον, επειδή είχαν περάσει δύο μήνες από την απόλυσή μου, πλέον, ακόμα και να έκλεινα το μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών (το οποίο μετά θα έπρεπε να το ξανανοίξω, αν ήθελα να πιάσω δουλειά και να ξελαφρύνω το κράτος, από το να με συντηρεί με 400 κάτι ευρώ το μήνα), για να έχω ξανά το δικαίωμα τού να κάνω αίτηση επιδόματος ανεργίας, θα έπρεπε να επαναπροσληφθώ από κάποιον, έστω και εικονικά, και να με απολύσει έπειτα από πέντ’ έξι ημέρες.
Συγχυσμένος, έφυγα από το γραφείο της χοντρής με τα σουσάμια και πήρα το μετρό, που ξέρω ότι δεν φτάνει εκτός συνόρων – στο οποίο μετρό, έχει αναπτυχθεί ένα υπέροχο μέτρο αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών. Αν το εισιτήριό σου, που έχεις δικαίωμα να το κρατάς για ενενήντα λεπτά και να κάνεις απεριόριστες διαδρομές, το εξαντλήσεις μέσα σε δέκα λεπτά, βγαίνεις έξω και, στη ζούλα, το δίνεις σε κάποιον άλλον που θα ταξιδέψει, αφού υπάρχουν ακόμη ογδόντα λεπτά αχρησιμοποίητου χρόνου. Τσα, ξέχνα το. Γιατί το μυρίστηκαν αυτό οι μετρικοί και, πλέον, τυπώνουν οπίσω από το εισιτήριο το εξής μαγικό: «Η παραχώρηση και η αποδοχή επικυρωμένου εισιτηρίου, καθώς και η προτροπή παραχώρησης, απαγορεύεται και τιμωρείται από το νόμο.». Με ποιο νόμο; Πόσο συνταγματικός είναι αυτός ο νόμος;
Δικό μου δεν είναι το εισιτήριο; Ενενήντα λεπτά δε διαρκεί; Από πότε έγινε πιστωτική κάρτα προσωποποιημένη, με δικαίωμα χρήσης μόνο από τον κάτοχο; Γράφει το ονοματεπώνυμό μου πάνω του κάπου; Aπό πότε το εισιτήριο του μετρό έγινε ισοδύναμο τρίφυλλου με χασίς που απαγορεύεται η διακίνησή του; Μη με ρωτάς να σου πω, δεν το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως πλέον, στη λογική του παραλόγου που κινούμαστε όλοι μας, αν είσαι φτωχομπατίρης, μπορείς να κάνεις τα πάντα για να ζήσεις: να κλέψεις, να εκπορνεύσεις, να σκοτώσεις. Κανείς δε θα σου κάνει τίποτα. Γιατί μόνο ένα πράγμα απαγορεύεται να κάνεις: να ξεφύγεις, να ταξιδέψεις και να βοηθήσεις κάποιον άλλον να κάνει το ίδιο, είτε στο εξωτερικό είτε στο εσωτερικό. Αττική-Νέο Ηράκλειο, ένα πράγμα. Λογικό, εφόσον σου απαγορεύει να δίνεις το εισιτήριό σου σε κάποιον που δεν έχει λεφτά να πάει στον ΟΑΕΔ για να πάρει τα λεφτά του, το κράτος για άλλη μία φορά σε γλιτώνει από την ξεφτίλα τού να πας εκεί, να παρακαλέσεις και να μην τα πάρεις. Κι αυτό, φίλε, είναι πραγματικά κράτος πρόνοιας.
Του Τάσου Θεοδωρόπουλου για το Yupi.Gr
