θάλασσα της Γαλιλαίας.
Το ξίφος ενός Ρωμαίου στρατιώτη θα έκανε ακριβώς την ίδια δουλειά, αλλά με διαφορετικά αποτελέσματα. Τα πάντα θα ήταν αλλιώτικα. Από την αισθητική της Ανάστασης, ως την ψηλάφηση των άκρων του Κυρίου από τον Θωμά. Και, φυσικά, δεν θα κάναμε τον σταυρό μας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας θα έπρεπε να μας υποδείξουν μία άλλη κίνηση, ίσως και ένα συνδυασμό κινήσεων.
Ο σταυρός κάνει τα πράγματα απλούστερα για όλους. Ευτυχώς δεν ήταν ξίφος, δεν ήταν πέλεκυς. Ισως να μην ήταν ακριβώς σταυρός, τουλάχιστον στη διαδρομή προς τον Γολγοθά. Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς μετέφερε μόνο το κάθετο δοκάρι του σταυρού. Ο οριζόντιος πάσσαλος περίμενε σφηνωμένος στην επιφάνεια του λόφου. Και φυσικά δεν ήταν μόνος. Οι Ρωμαίοι προτιμούσαν τις ομαδικές σταυρώσεις επειδή προσέφεραν θέαμα και μεγάλο μαρτύριο προς παραδειγματισμό. Γι' αυτό και οι τυχεροί κέρδιζαν σταύρωση με το κεφάλι προς κάτω. Αν σε σταύρωναν ανάποδα ευχαριστούσες τον στρατιώτη και μετά έφευγες για να συναντήσεις τον Δημιουργό ή τέλος πάντων τον Θεό στον οποίο πίστευες -τότε υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία. Σε όρθια θέση μπορεί να χρειαζόσουν και τρεις μέρες για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Ας είναι. Ο σταυρός μας εξυπηρέτησε όλους κατά κάποιον τρόπο. Διότι οι Ρωμαίοι ήξεραν τρόπους θανάτωσης που εσένα σε βασάνιζαν στην Ιερουσαλήμ, αλλά τα ουρλιαχτά σου ενοχλούσαν τη Σύγκλητο στη Ρώμη. Και όχι μόνο οι Ρωμαίοι. Όλοι. Να, η σταύρωση στην Ιαπωνία επιβίωσε ως και τον 19ο αιώνα. Αυτά που έχουν κάνει οι Κινέζοι και οι Ισπανοί ιεροεξεταστές κόβουν την αναπνοή και κάθε σχέση με τη λογική. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα που σκοτώνει άτομα του είδους του με τόσους διαφορετικούς τρόπους και μάλιστα όχι για να φάει. Μην στέκεστε στη Δύση των τελευταίων εκατό χρόνων. Δείτε τον ανθρώπινο πολιτισμό βουτηγμένο με νύχια και δόντια στο αίμα και στη φρίκη. Δεν σας λέω για τη διαστροφή των ολίγων, αλλά για την απόλαυση των πολλών. Εν τέλει το σχέδιο του Θεού ίσως περιέχει ένα και μοναδικό λάθος: ο Ιησούς έπρεπε να έρθει στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από τον άνθρωπο. Ισως και τον πλανήτη ολόκληρο.
Ξαναδιαβάζω το αγαπημένο μου «Εγχειρίδιο του Καλού Δήμιου», του Τζέφρι Αμποτ, από τις εκδόσεις Νάρκισσος. Ο Αμποτ διετέλεσε διευθυντής στον Πύργο του Λονδίνου, διαθέτει μία τεράστια συλλογή από όργανα βασανισμού και έχει συγκεντρώσει σε αυτό το καταπληκτικό βιβλίο όλες τις μεθόδους θανάτωσης από την αρχαιότητα ως σήμερα. Kαι το αγαπώ ιδιαίτερα γιατί εκτός από τις λεπτομέρειες που παραθέτει, διαπνέεται στο σύνολο του από μία εξαιρετική αίσθηση του μαύρου χιούμορ.
Υπάρχει μόνο ένα ανάγνωσμα που μπορεί να συγκριθεί με το εν λόγω εγχειρίδιο. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον συναξαριστή. Ναι, τον συναξαριστή με τους βίους Αγίων και τις συναρπαστικές περιγραφές των βασανιστηρίων. Ορισμένες δε είναι τόσο λεπτομερείς που υποψιάζεσαι ότι κάποιος μοναχός θα άντλησε απόλαυση γράφοντας στο κελί του για το μαστίγωμα της παρθένου με νεύρα βοδιού. Αν έχεις διαβάσει με συνέπεια και ευλάβεια τον συναξαριστή, τοποθετείς το Bone Collector και το Seven στην παιδική ζώνη του τηλεοπτικού προγράμματος. Ομοίως αν ασχοληθείς με τα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης θα πιστέψεις ότι ο Κύριος πρέπει να ήταν σοβαρά απασχολημένος τον Μεσαίωνα και δεν επέβλεπε τι πράττουν οι επί της γης αντιπρόσωποί Του. Ο θάνατος πάντα έθρεφε τις θρησκείες. Με κάθε τρόπο.
Κανένας τρόπος θανάτωσης δεν μπορεί να είναι αποδεκτός. Αλλά αν συμβιβαστούμε με τη σκληρή μας φύση, τότε θα δεχτούμε τον πυροβολισμό στο κεφάλι ως τον πλέον σπλαχνικό. Διότι ακόμα και η καταραμένη λαιμητόμος δεν πρέπει να ήταν τόσο αποτελεσματική όσο πίστευαν. Οπως διαβάζω στο Εγχειρίδιο, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να επιβιώσει επτά δευτερόλεπτα μετά την αποκόλληση της κεφαλής από τον κορμό. Επτά δευτερόλεπτα. Διάστημα αρκετό για να δεις το καλάθι με τα πίτουρα να έρχεται προς το μέρος σου και να πάρεις μαζί σου στην ανυπαρξία την εικόνα ενός πλήθους που αλαλάζει στην επίδειξη του κεφαλιού σου. (Παρεμπιπτόντως, οι φαλακροί ήταν όντως ένα πρόβλημα για τον βοηθό του δήμιου-έπρεπε να κρατήσει το κεφάλι από τα αυτιά.)
Αφού, λοιπόν, αυτό το κομμάτι αναρτάται Μεγάλη Παρασκευή, μία μέρα που αγκαλιάζουμε τον θάνατο για να τον ξορκίσουμε αργότερα, δανείζομαι από το Εγχειρίδιο τις μεθόδους θανάτωσης που δημιουργούν (ή προσφέρουν αν θέλετε σε ορισμένους) τη μεγαλύτερη φρίκη. Πιστέψτε με η επιλογή ήταν εξαιρετικά δυσχερής.
Πριόνισμα
Οπως το διαβάζετε. Το προτιμούσε ο Καλιγούλας, οι Πέρσες, οι Κινέζοι, αλλά και κοινότητες Εβραίων της Ευρώπης. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Ο πιο διαδεδομένος είναι να κλείσεις το θύμα σε ένα κουτί και δύο άνδρες να αρχίσουν το πριόνισμα. Το θύμα ήταν τυχερό αν ξεκινούσαν από το κεφάλι. Σπανίως το έκαναν. Προτιμούσαν να πριονίζουν τη μέση.
Τηγάνισμα
Απλό και αυτό. Το προτίμησαν οι Ρωμαίοι στα χρόνια του Χριστού και φυσικά αργότερα. Λάδι, πίσσα, θειάφι και ρετσίνι σε δυνατή φωτιά. Προαιρετικά μπορεί να προηγηθεί εκδορά του θύματος που ρίχνεται στο τηγάνι ζωντανό. Γενικώς η φωτιά προσφέρει τεράστιες δυνατότητες σε ένα δήμιο με φαντασία. Στην Ευρώπη, την εποχή της Ιεράς Εξέτασης, χρησιμοποιήθηκε είτε ως απλή πυρά, είτε για να πυρώσει σιδερένιο κρεβάτι ή καρέκλα στην οποία έδεναν το θύμα. Πάντως η Ιερά Εξέταση είχε και κλειστό τηγάνι που δούλευε χωρίς λάδι. Σημείωση: ο θάνατος στην πυρά δεν ήταν ίδιος για όλους. Οι ευνοημένοι κέρδιζαν στραγγαλισμό την ώρα που άναβε η φωτιά.
Σιδηρά Παρθένα ( Iron Maiden)
Για να ξέρετε από που πήρε το όνομα του το συγκρότημα. Αξεσουάρ της Ιεράς Εξέτασης. Σαρκοφάγος με εσωτερική επένδυση από καρφιά. Σε αγκάλιαζε και ο δήμιος έκανε ποδόλουτρο στο αίμα σου.
Ματσατέλο
Στην Ιταλία ως και τον 19ο αιώνα. Ο δήμιος χτυπούσε με μία σιδερένια σφύρα το κεφάλι του θύματος και στη συνέχεια του έκοβε τον λαιμό.
Κυφωνισμός
Αρχαία ελληνική ομορφιά. Δένεις το θύμα από τον αυχένα και τους καρπούς σε ξύλινο ζυγό. Αν επιζήσει μετά από μέρες το σπρώχνεις στον γκρεμό.
Κάψιμο στα σωθικά
Ισπανική και γερμανική μέθοδος. Με σιδερένιες κουτάλες υποχρεώνεις το θύμα να πιει καυτό μολύβι.
Θαμμένος ζωντανός
Υιοθετήθηκε ανά τον κόσμο, ως και στην Ελβετία. Οι Ιάπωνες έθαβαν το θύμα ανάποδα, με τα πόδια έξω από το χώμα.
Διαμελισμός
Από ομάδες αλόγων (δύσκολο) ή από βάρκες που ήταν και πιο εύκολο αφού οι άνδρες τραβούσαν συντονισμένα κουπί. Γινόταν και με λυγισμένα δένδρα αλλά δεν ήταν πάντα εφικτό.
Στο σακί με παρέα
Για το τέλος το χειρότερο. Ρωμαϊκή εποχή. Το θύμα μπαίνει σε ένα τεράστιο δερμάτινο σάκο μαζί με έναν σκύλο, έναν πίθηκο και μία έχιδνα. Εννοείται ότι όλα τα πλάσματα είναι ζωντανά. Ο σάκος κλείνει και πέφτει στο ποτάμι ή στη θάλασσα. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος πεθαίνει πρώτος και από ποια ακριβώς αιτία.
Πηγή: protagon
